Klasa jako zespół

Praktycznie w każdej szkole i w każdej klasie obserwujemy wyraźnie zróżnicowany poziom
w opanowaniu treści edukacyjnych przez uczniów. Mamy uczniów określanych mianem
„słabych” i mamy uczniów tzw. „dobrych” lub nawet „wybitnych”. Dziś wiemy, że jest to
jednym z głównych powodów występowania tego zjawiska jest fakt, że rozwój człowiek nie
jest równomierny. Norma rozwojowa, w zależności od wieku, przewiduje, że to
zróżnicowanie może wynosić nawet ok. 2-3 lat.

Dodatkowo, obecnie prawie w każdej szkole, znajdują się dzieci ze zdiagnozowanymi
deficytami lub zespołami chorobowymi, które jeszcze bardziej różnicują zdolności i
umiejętności uczniów w statystycznej klasie. Niestety system edukacyjny za tym zjawiskiem
nie nadąża.

Wymusza to na nauczycielach opanowanie przynajmniej podstawowej wiedzy na temat
metod pracy z dziećmi o specjalnych potrzebach edukacyjnych. Dotyczy to zarówno pracy z
uczniami z deficytami, jak i z uczniami wyprzedających intelektualnie swoich rocznikowych
kolegów i koleżanki.

Oczywistym jest, że nauczyciel podczas lekcji nie może wchodzić w rolę terapeuty. Zazwyczaj
nie jest do tego uprawniony, ale też nie ma na to czasu podczas lekcji. Może natomiast
opanować wiedzę, pozwalającą mu na dostosowanie prowadzonych przez siebie zajęć, do
indywidualnych potrzeb konkretnych uczniów. Dodatkowo wstępne rozpoznanie problemu,
z jakim boryka się dziecko, może pomóc w udzieleniu mu właściwego wsparcia, jak również
w skierowaniu go do odpowiedniego specjalisty, jeśli zaistnieje taka potrzeba.

Natomiast wypracowanie w uczniach poczucia wspólnoty i współpracy w zespole jest
jednym ze skuteczniejszych narzędzi, wspierających nauczyciela w pracy z uczniami,
wykazującymi zróżnicowane potrzeby i możliwości w opanowaniu materiału edukacyjnego.